Daleka krewna Jadwiga Staniszkis

Fragment z “Herbarza Polskiego” Adama Bonieckiego.

Na czwartek 25 kwietnia 2024 r. został zaplanowany pogrzeb Jadwigi Staniszkis. Dla rodziny Kontkiewiczów była jedną z tych odkrytych krewnych, która stała się osobą publiczną. Dlatego wcześniej o Niej nie wspominaliśmy.

Jadwiga Staniszkis była 2xprawnuczką Marianny Bułakowskiej, córki Stefana Bułakowskiego. Jej siedem lat młodsza stryjeczna siostra Marianna Bułakowska, córka Tadeusza Bułakowskiego, była babką architekta Mariana Kontkiewicza, a 2xprababką najstarszego obecnie pokolenia Kontkiewiczów.

Wspólnym przodkiem Jadwigi Staniszkis i jednego z autorów naszego bloga był Józef Bułakowski h. Prawdzic, rządca w majątkach wąchockich cystersów, który zmarł w 1812 r. w okolicach Wąchocka. Wielu jego potomków osiedliło się wkrótce w Warszawie.

Ogłoszenie z “Kurjera Warszawskiego” z 1834 r. nr 63.

Stosunkowo łatwo można odnaleźć wspomnienia Jadwigi Staniszkis dotyczące przodków jej ojca. Nie mniej ciekawe były losy jej przodków ze strony matki Marii Rzętkowskiej. Wspomniany już wcześniej Stefan Bułakowski, 3xpradziad Jadwigi Staniszkis urodził się w 1789 roku w miejscowości Bugaj w pobliżu Wąchocka. Jako dziecko trafił do szkoły przy klasztorze. Zachował się dokument stwierdzający, że w 1812 roku był on kapelistą przy klasztorze cystersów. Była to z pewnością doskonała szkoła muzyki. Po kasacie klasztoru Stefan wraz z żoną przeniósł się do Warszawy, gdzie został muzykusem 4. Pułku Piechoty Liniowej. Pułk ten  stacjonował w Warszawie i składał się w znacznym stopniu z jej mieszkańców. Dyrygentem orkiestry Pułku był Jan Nepomucen Piotr Kaszewski, wirtuoz skrzypiec i kompozytor, autor pierwotnej melodii do hymnu A. Felińskiego „Boże, coś Polskę”. Z czasem Stefan Bułakowski i  jego przełożony stali się przyjaciółmi, o czym wspominał syn Kaszewskiego. Orkiestra 4. Pułku uczestniczyła w bitwie o Olszynkę Grochowską, gdzie  Czwartacy, zagrzewani werblami własnej orkiestry, wykazali się walecznością w starciu z wojskami Dybicza. Po upadku powstania listopadowego Stefan Bułakowski został artystą muzycznym Teatru Narodowego a następnie Teatru Wielkiego. Brał udział w popularyzacji muzyki, został członkiem smyczkowego kwartetu stałego występującego w Resursie Kupieckiej, gdzie grał na altówce. Z drugiej strony wiadomo, że był świetnym skrzypkiem, został polecony na nauczyciela gry na skrzypcach młodego Ignacego Komorowskiego, przyszłego „śpiewaka Kaliny”. W 1837 roku był jednym z dwóch założycieli Towarzystwa wsparcia podupadłych artystów muzycznych ich wdów i sierot. Brał udział w koncertach charytatywnych, gdzie śpiewał jako tenor. W Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda Stefan Bułakowski został wymieniony wśród kompozytorów mazurów. Kiedy był już starszy, w kościołach warszawskich można było usłyszeć msze i oratoria jego kompozycji.

Córka Stefana, Marianna, w 1834 r. została żoną amanta teatrów warszawskich Wojciecha Piaseckiego, artysty dramatycznego. Owdowiała po trzech latach, zostając z  jednym synem Władysławem, który później poszedł w ślady ojca, zostając aktorem Teatru narodowego w 1854 r. Niestety jego kariera nie potoczyła się tak wspaniale, jak ojca, ze względu na słabszą odporność psychiczną .

Stanisław Rzętkowski

W 1840 r. Marianna poślubiła urzędnika Banku Polskiego Juliana Rzętkowskiego. Warto tu wspomnieć, że Marianna z Bułakowskich „1GO ŚLUBU PIASECKA, 2GO RZĘTKOWSKA” została pochowana w grobowcu Rzętkowskich, na Starych Powązkach, obok swojej teściowej Rozalii z Baldich. Wsród dzieci z małżeństwa Marianny z Bułakowskich i Juliana Rzętkowskiego dużą popularność zyskał ich utalentowany syn Stanisław, urodzony w 1843 r. Stanisław Rzętkowski był dramatopisarzem, nowelistą, poetą, publicystą i tłumaczem. W 1865 r. ukończył gimnazjum gubernialne w Warszawie. Ale już wcześniej, bo w 1862 r. opublikował swoje pierwsze wiersze. W latach 1865-1867 studiował na Wydziale Filologiczno-Historycznym Szkoły Głównej. Już jako student rozpoczął pracę sekretarza redakcji, a z czasem pomocnika redaktora „Tygodnika Illistrowanego”, z którym współpracował do 1885 r.  Od 1874 r. redagował dla Tygodnika cotygodniowe kroniki. W 1867 r. w „Bluszczu” opublikował dramat w jednym akcie „Livia Quintilla”. W rolę głównej bohaterki wcieliła się w warszawskiej inscenizacji w 1869 r. sama Helena Modrzejewska. Stanisław Rzętkowski współpracował z wieloma gazetami i magazynami, wśród nich znalazły się „Gazeta Warszawska”, „Biesiada Literacka”,  „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, „Życie”, „Wiek”, „Tygodnik Mód i Powieści”, „Przyjaciel Dzieci”, „Kalendarz Warszawski” Józefa Ungra. Autorami, których utwory tłumaczył Stanisław Rzętkowski byli: J. Verne, G. G. Byron, W. Szekspir, J. La Fontaine.

Kazimierz Rzętkowski

Synem Stanisława Rzętkowskiego i jego żony Jadwigi Wernik był urodzony w 1870 r. ceniony lekarz internista Kazimierz Rzętkowski. W 1896 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, w 1917 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był ordynatorem w Szpitalu Wolskim, w Szpitalu Dzieciątka Jezus, kierownikiem I Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1919 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, w latach 1921-22 piastował stanowisko dziekana Wydziału Lekarskiego UW. Zajmował się endokrynologią, kardiologią i diagnostyką laboratoryjną. Był autorem pierwszego w Polsce artykułu poświęconego elektrokardiogramowi, nowej metodzie diagnostycznej służącej do badania czynności serca.

Córką Kazimierza Rzętkowskiego była Maria, absolwentka Wydziału Prawa UW. Poślubiła Witolda Wincentego Staniszkisa. Ich córką była Jadwiga.